A wy mówicie, że deszcz pada

Pamiętacie jak w vlogu De essentia mówiłem o rosnącej znieczulicy społecznej wynikającej z budowy państwa instytucji? Społeczeństwo, które zaczyna postrzegać siebie przez pryzmat instytucji tworzonych przez aparat państwa jest skazane na zagładę. Odpowiedzialność, która normalnie spoczywa na jednostce lub poszczególnych grupach społecznych (rodzina, parafia, społeczność miejska, grupa zawodowa) jest niejako eksportowana na wspomniane instytucje. Stąd szerokim łukiem ominiemy człowieka krwawiącego na ulicy bo jest dla nas jasne, że istnieje wszechwładny aparat– taki robot, któremu zapala się czujka, kiedy coś jest nie tak i zaraz wszystko na powrót wróci do normy.

Tutaj niestety problem się nie kończy. Otóż w ramach instytucji też działają zwykli ludzie. Ale oni również nie czują się odpowiedzialni bo instytucja ma swój wielki plan działania- liczne procedury, mojżeszowe tablice, które przesłaniają członkowi instytucji całą resztę- cel działania instytucji, cel członka instytucji, potrzeby petenta. Istotne staje się wypełnienie procedur, realizacja wielkiego planu działania. Ten mechanizm  jest dla członka instytucji bardzo korzystny bo pozwala na powtórne przeniesienie odpowiedzialności tym razem z tegoż członka na procedury. O czym mowa? Oglądnijcie filmik z tej linki. Nie wiem czy wybuchniecie niekontrolowanym śmiechem tak jak ja, gdy usłyszałem rzeczniczkę policji mówiącą o braku… No właśnie? Jak myślicie, o braku czego?

Czy to mnie przeraża? Trochę tak, wrażliwy jestem i nie mogę słuchać egzemplifikacji tego odrażającego ustroju, który nas otacza i niszczy, formatując nasz sposób myślenia i postrzegania na swój obraz i podobieństwo.

Od kilkunastu dni czuję obrzydzenie. Obrzydzenie do hektolitrów bzdur i niegodziwości płynących z ust naszych włodarzy. Idzie kampania wyborcza, więc jest tego więcej jak wymiocin po ostrej imprezie, a usłużne media albo wmawiają mi, że nikt się nie zheftał („A nawet jak wam plunąć w twarz. To wy mówicie że deszcz pada.”) albo co bezczelniejsi twierdzą, że zapach jest pokroju Bruno Bananiego.  Przepraszam więc wszystkich, którzy zawierzyli we mnie jako w stałego komentatora polskiej polityki. Do niedawna powodem był brak czasu, teraz powodem jest intelektualny odruch wymiotny po zetknięciu się z portalami informacyjnymi. Postaram się na to znieczulić i wrócić do normalnej aktywności blogowej. Tylko, że to naprawdę nie takie łatwe. Polska już nie takich skurwysynów przetrwała. Ale jakim kosztem?